تک کت (اندود سطحی) را می توان به عنوان استفاده از مواد قیری برای یک سطح نسبتاً غیرجاذب موجود برای ایجاد چسبندگی مناسب بین سطح قدیمی و جدید تعریف کرد. به طور معمول، بایندرهای قیری داغ، قیرهای محلولی (پایه حلال) و/یا امولسیون های قیر (پایه آب) به عنوان مواد پوشش چسبنده استفاده می شوند. امولسیون‌های قیری پرمصرف‌ترین مواد به جای قیرهای محلولی یا بایندرهای قیری داغ برای تک کت هستند، زیرا: (الف) می‌توان آنها را در دماهای پایین‌تری نسبت به قیرهای محلولی یا بایندر قیری داغ استفاده کرد، (ب) با محیط زیستی سازگار هستند زیرا حاوی حلال های فرار مضر نیستند و (ج) استفاده از آنها ایمن تر است زیرا قابل اشتعال نیستند و خطری برای سلامتی کارگران ندارند. تک کت ها به صورت یک فیلم نازک روی سطح لایه موجود قبل از ساخت لایه روسازی بعدی اسپری می شوند. پس از اینکه تک کت سطح روسازی قدیمی را خیس کرد و منافذ ریز را پر نمود، جامد می سود و چیزی را ایجاد می‌کند که در هم قفل شدن (Interlocking) نامیده می شود. این قفل شدن به شدت تحت تأثیر ویسکوزیته مایع در هنگام اجرا قرار می گیرد. تک کت با ویسکوزیته پایین بهتر از تک کت با ویسکوزیته بالا می‌تواند درون سطح نفوذ کند و بی‌نظمی‌های آن را بپوشاند و از این رو منجر به در هم قفل شدن بهتر می‌شود. بسیاری از عوامل دیگر بر عملکرد تک کت و استحکام پیوند بین لایه‌ای تأثیر می‌گذارند که عبارتند از: نوع تک کت، نرخ اعمال، دما، روش‌های اعمال فشار معمولی و زبری سطح.
رایج ترین قیرهای امولسیونی کاتیونی مورد استفاده برای تک کت CRS-1 و CRS-2 هستند که دمای اجرای آنها 60-10 درجه سلسیوس و میزان مصرفی آن به ازای هر متر مربع 500-250 گرم است. همچنین از قیرهای محلولی زودگیر RC-70 و RC-250 نیز با دمای اجرای 75-50 درجه سلسیوس و میزان قیر مصرفی به ازای هر متر مربع 400-200 گرم است.